|
|
Een oude vrouw zit bij een
raam, de blauwe gloed van de avond verlicht en
streelt, de lichte zilveren zijde die de
jaren voortbrengen, ze is moe, eenzaam,
ze heeft spijt van haar luiheid.
haar handen zijn gekruist op haar oude
lege hart, lopen weg in haar
herinneringen, altijd zo goed verborgen, maar
nu hij haar
lippen kan bereiken, laat ze het goud uit haar ogen
vol koorts stromen, het nest is leeg, maar
ze is er nog.Ze denkt aan die wilde en
bruisende
jeugd die
haar leven tot een hectisch, lawaaierig, vrolijk ras
heeft gemaakt, wiens ziel zo
levendig is, haar hele wezen met een
glimlach op de sterrenhemel verwijdt.Het licht is gedimd en de
lichten variëren, maar waarom voelt het
, iets zwaarder, deze pijnlijke
stilte van de droge lente, noemt
het niet meer, meegevoerd door de wind?
De lamp is uit, de oase rust, de
oude dame sterft als een
rozengeur, zweeft in de lucht, versterkt door de
jaren heen, deze zoete geur van liefde, uit het hart van een oude
moeder.
|
